Costa Rica, Nicaragua en Panama 2006

Bestemming 1 : San Jose

San José is de hoofdstad van Costa Rica. De stad ligt in het midden van het land, op een hoogte van ongeveer 1170 meter. Aan het einde van de jaren negentig had de stad 329.000 inwoners. Sinds de tweede helft van de 20e eeuw is de stad snel gegroeid: in 1950 waren er nog maar 87.000 inwoners.

Aan het begin van de 17e eeuw was San José een onbetekenend dorp. De belangrijkste stad was Cartago, die toen nog de hoofdstad was, waarvandaan smokkelaars en zwarthandelaren werden verbannen naar de vallei rond San José. In 1737 werd er voor het eerst melding gemaakt van een werkelijk stadje op die plaats, doordat de in de vallei verspreide ballingen zich daar verzamelden in eenvoudige woningen die zij zelf bouwden van klei en riet. Het stadje kreeg de naam Villa Nueva de la Boca del Monte del Valle de Abra. Later werd die naam veranderd in San José: de naam van de lokale beschermheilige.

In oktober 1821 werd Costa Rica onafhankelijk van Spanje. Het gebied vormde geen bestuurlijke eenheid, maar vier belangrijke steden (behalve San José en Cartago waren dat Heredia en Alajuela) gedroegen zich als oud-Griekse stadstaten. De leiders van Cartago en Heredia wilden dat de regio aansloot bij de Verenigde Staten van Centraal-Amerika, maar San Jose en Alajeula wilden dat niet. Al snel ontstond er een bloedige strijd tussen de steden over de controle over de regio. Op 5 april 1823 werd deze strijd gewonnen door de republikeinse Gregorio José Ramirez die de slag in het Ochomogo Gebergte won, daarna direct doorstootte naar Cartago en die stad versloeg.
Costa Rica werd vervolgens onafhankelijk van de Verenigde Staten van Centraal Amerika, en San José werd de hoofdstad van het land. Toch was niet iedereen tevreden met die laatste beslissing, en in 1835 deed de regering het voorstel om van hoofdstad te wisselen. Elke vier jaar zou een andere stad aan de beurt zijn. Dit plan vonden de drie andere steden (die elk ook een keer de hoofdstad wilden zijn) niet goed. Daarom werd in 1897 San José door een coalitie van Cartago, Heredia en Alajuela aangevallen. De regering werd afgezet, maar de strijd werd voortgezet en uiteindelijk won San José deze Guerra de la Liga (bondgenotenoorlog). Sindsdien is San José steeds de hoofdstad van Costa Rica gebleven.

Intussen bracht na de tabak ook de koffie-industrie welvaart naar de stad. Het eens zo onooglijke dorp kreeg verharde wegen met straatverlichting, er kwam een tramlijn en de stad was de derde in de wereld waar openbaar elektrisch licht werd aangelegd. Ook bij de aanleg van een telefoonnetwerk was San José een voorloper.
Na de Tweede Wereldoorlog maakte San José een groeispurt door, en kleinere steden in de omgeving werden opgeslokt door de steeds verder uitbreidende stad. Veel van de gebouwen die in de 19e eeuw waren gebouwd werden gesloopt om plaats te maken voor nieuwbouw.

Bestemming 2 : Monteverde

Monteverde Cloud Forest: nevelwoud van Monteverde. Dit sprookjesachtige nevelwoud (bosque nuboso) van Monteverde in het Tilaran gebergte is één van de mooiste natuurgebieden van Latijns Amerika. Het 26.000 hectare grote Monteverde Cloud Forest is dan ook een van de populairste toeristische trekpleisters van Costa Rica.
Monteverde ligt op een hoogte van 900 tot 1850 meter. Door de hoge ligging en vochtigheid (jaarlijks valt er meer dan 2500 mm regen) is de flora er uitbundig. Het nationale park Monteverde herbergt 6 ecostystemen en maar liefst 1500 soorten planten. De bomen zijn begroeid met een weelde aan varens, bromelia's, mossen en orchideeën. Monteverde betekent dan ook letterlijk ‘groene berg’. Het is een groene enclave in een voor de rest vrij droog gebied, iets dat je duidelijk merkt wanneer je het Monteverde Cloud Forest verlaat.

In het Monteverde Cloud Forest leven meer dan een miljard verschillende planten, dieren, insecten, amfibies en meer dan 400 soorten vogels. Monteverde is dus vooral het walhalla voor vogelaars. Met een beetje geluk zie je hier de heilige vogel van de Azteken; de legendarische quetzal. Het is de mooiste vogel van Midden-Amerika en tegenwoordig het nationale symbool van Guatemala. De beste kans om de quetzal te zien maak je vroeg in de ochtend bij de grote vijgeboom achter het laboratorium, op zo'n 300 meter afstand van de entree tot het Monteverde Cloud Forest. Naast groene bergtoekans kun je verder zonder al te veel moeite kolibries van dichtbij observeren bij het bezoekerscentrum van het park. De beroemde gouden padden (Latijn: Bufo periglenes, Spaans: Sapo Dorado) van Monteverde zijn op een raadselachtige wijze van de aardbodem verdwenen. In 1987 werden er nog 1500 padden geteld, in 1988 nog maar één.

Het gebied is in 1940 gekocht door vijf Costa Ricaanse families. In 1951 vestigde zich een groep Amerikaanse Quakers in Monteverde, die samen met de Costa Ricaanse families de boerengemeenschap heeft opgezet zoals die vandaag bestaat. Nog altijd bedrijven de Quakers hier landbouw. Een van de belangrijkste inkomstenbronnen vormt de kaasfabriek.en fabriceren kaas.

De nevelwouden van Monteverde kregen pas in 1972 bekendheid, toen twee wetenschappers het gebied bezochten en door middel van publicaties de aandacht vestigden op de rijke vogelwereld. Gezamenlijk met de bewoners van Monteverde werd besloten een deel van het gebied als reservaat te beschermen. Het Monteverde Cloud Forest wordt nog altijd door een stichting beheerd, zonder enige overheidsbemoeienis.

Monteverde skywalk
In Monteverde kun je ook een ‘sky-walk’ maken: wandelend over hangbruggen tussen de boomtoppen kun je op een heel aparte manier de flora en fauna verkennen.
Monteverde praktisch

Bestemming 3 : Granada

Granada is een stad in Nicaragua, Midden-Amerika, op de westoever van het Meer van Nicaragua en op ongeveer achttien kilometer ten noorden van de Grote Oceaan. De stad heeft 92.000 inwoners (in 2002). Het is de hoofdstad van het departement Granada.

Voordat Nicaragua in Spaanse handel viel, was het gebied waar nu Granada ligt een belangrijke handelsroute. Het was het centrum van levendige Indiaanse economieën.

De stad Granada werd in 1524 gesticht door Francisco Hernández de Córdoba, en is daarmee de oudste stad op het vasteland van Midden-Amerika. Het was lange tijd de belangrijkste stad in Nicaragua. In de 17e eeuw werd de stad aangevallen door piraten uit Frankrijk en Engeland. In het koloniale tijdperk was Granada zeer geliefd vanwege de natuurlijke rijkdommen in de vorm van goud en vruchtbare bodem. Bovendien was de stad via het water vanaf beide kusten goed te bereiken. In een poging om de stad te beschermen tegen aanvallen van piraten via de rivier San Juan vanuit de Caribische Zee, bouwden de Spanjaarden een fort op de Zuidoever van de rivier, bij het Meer van Nicaragua. Van dit fort San Pablo zijn de ruïnes bewaard gebleven.

Nadat Nicaragua in 1835 onafhankelijk werd van de Centraal-Amerikaanse federatie wisselde Granada samen met León af als hoofdstad van Nicaragua. Granada werd door conservatieve regimes geprefereerd, terwijl liberalen de voorkeur gaven aan León. De rivaliteit tussen beide steden ging gepaard met geweld, hetgeen in 1850 uitmondde in een burgeroorlog.

In 1855 viel de Amerikaanse avonturier William Walker met zijn huurlingen Granada aan, met het doel Midden-Amerika te veroveren. Geholpen door troepen uit het Granada vijandige León lukte het hem om Granada in handen te krijgen. Vervolgens heerste hij van daaruit over Nicaragua. De andere Midden-Amerikaanse staten voelden zich echter bedreigd, en verdreven Walker in 1857 uit Nicaragua. Zijn manschappen lieten daarbij een spoor van vernietiging achter in Granada.

Deze rivaliteit tussen Granada en León bleef ook na het vertrek van Walker bestaan, totdat de hoofdstad van Nicaragua in 1858 bij wijze van compromis definitief gevestigd werd in Managua.

Granada is nu de derde stad van Nicaragua.

Volcan Masaya

Masaya is de meest actieve vulkaan in de regio. De Spanjaarden beschreven de vulkaan voor het eerst in 1524. Sindsdien is de Masaya vulkaan 19 keer tot uitbarsting gekomen.
Van 1965 tot 1979 bevond er zich een vulkaan-meer in de vulkaan Masaya.
De meest recente uitbarsting was in 1993. De meest heftige uitbarsting was in 4550 voor Christus en dit is ook een van de meest heftige uitbarstingen op aarde geweest in de afgelopen 10.000 jaar.

De Masaya vulkaan is een gebied van 6 bij 11.5 km welke 13 kraters bevat. De pyroclastische erupties hebben gezorgd dat er 3 hoofdkegels kunnen worden benoemd: Masaya, Nindiri en Santiago.

Soms stoot de vulkaan Masaya grote hoeveelheden zwavel-dioxide uit. In 1980, 500.000 ton zwavel-dioxide is ontsnapt uit de vulkaan.

De Masaya vulkaan is het eerste nationaal park (Parque Nacional Volcan Masaya) van Nicaragua geworden in 1979

Masaya stad

Masaya is een stad in Nicaragua ten zuidoosten van Managua en wordt wel 'de stad van de bloemen' genoemd. In de regio Masaya wonen ongeveer 150.000 mensen. De stad is vooral bekend vanwegen de vulkanen die Masaya omringen en vanwege de grote artesania-markt. Masaya onderhoudt sind eind jaren tachtig een stedenband met Nijmegen.

Managua

Managua is de hoofdstad van Nicaragua, in Midden-Amerika.

* Volledige naam: Leal Villa de Santiago de Managua.
* Oppervlakte: 544 km² (waarvan 173,7 km² bebouwd).
* Aantal inwoners: 1,6 miljoen, waarvan 100.000 in ruraal gebied (per juni 2000).
* Hoogte: 83 meter boven zeeniveau.
* Temperatuur: 27° tot 32° graden.
* Klimaat: tropisch.

Op de plek van Managua lag oorspronkelijk een indiaanse nederzetting met de naam Managuac. In 1819 werd daar de stad Managua gesticht onder de officiële naam "Leal Villa de Santiago de Managua". In 1885 kreeg de stad de status van hoofdstad, om de rivaliteit hieromtrent tussen de steden Granada en León te beslechten.

In maart 1931 werd een groot deel van de stad verwoest door een aardbeving. In december 1972 overkwam de stad hetzelfde, waardoor duizenden overleden, 500.000 mensen dakloos werden en het centrum van de stad werd weggevaagd. De nasleep van deze aardbeving betekende het einde van de loyaliteit jegens het regime van Anastasio Somoza Debayle, want de familie Somoza soupeerde de helft van de internationale hulpgelden die werden gestuurd zelf op en het centrum van Managua werd nooit herbouwd. De bevolking van Managua trok vervolgens naar de gebieden in de periferie en naar andere steden in het land. Managua kreeg daardoor een uiterlijk tegengesteld aan de meeste grote steden in Midden-Amerika: de rijkere klassen woonden aan de rand van de stad, terwijl de armen bivakeerden in de ruïnes van het centrum. In 1979 leed de stad opnieuw grote schade, als gevolg van bombardementen en militaire acties tijdens de burgeroorlog in Nicaragua.

Gedurende de jaren negentig, na de burgeroorlog, wist de stad zich weer te ontwikkelen tot een moderne stad met een bruikbare infrastructuur. Toch zijn er nog wel wat problemen te slechten. Zo is het de stad met de grootste bevolkingsdichtheid in het land. 41% van de stedelijke bevolking van Nicaragua bevindt zich in Managua. Het onderwijs in de stad is echter niet van hoog niveau. Ruim 45% van de bevolking van Managua heeft hooguit lagere school genoten, terwijl slechts 11% een vorm van hoger onderwijs heeft afgerond. De bevolkingsomvang groeit snel, hetgeen leidt tot problemen op het gebied van hygiëne en eerste levensbehoeften. De stad is bovendien gelegen in een geografisch gebied dat zeer gevoelig is voor aardbevingen, orkanen en overstromingen. Zo werd de stad in 1998 getroffen door de orkaan Mitch.

Bestemming 4 : Rincon de la Vieja

Het 14084 hectare grote Parque Nacional Rincon de la Vieja ligt in de provincie Guanacaste, het thuisland van de 'sabañeros', de Costaricaanse cowboys. Dit zelden bezochte, maar zeer interessante nationale park ligt rond de nog altijd actieve 1900 meter hoge vulkaan Rincon de la Vieja. De laatste grote uitbarsting van de vulkaan vond plaats in 1991.

Bij helder weer heb je een fantastisch uitzicht vanaf de kraterrand van de Rincon de la Vieja. In het noorden ligt het Meer van Nicaragua en in het westen het park Santa Rosa met daarachter de Golfo Papagayo. Iets ten zuiden van de krater ligt de Laguna Jilguero, een meer dat om de paar jaar van kleur verandert. Volgens sommigen is de oorzaak van dit merkwaardige fenomeen dat het water in de loop van de tijd op andere mineraallagen stoot.

Er ontspringen maar liefst 30 rivieren en beken in het nationale park Rincon de la Vieja. Het beschermen van deze belangrijke watervoorraad was de belangrijkste reden om het park te stichten. Beneden de 1400 meter ligt het bergwoud, waarin toekans, eekhoorntjes, brul-, slinger- en kapucijnapen, gordeldieren, coati's (neusbeertjes), agouti's (een uit de kluiten gewassen eekhoorn -maar dan zonder staart) en luipaarden huizen. Hogerop gaat het bergwoud over in nevelwoud en uiteindelijk dwergnevelwoud met de bijzondere copelboom.

In het nationale park Rincon de la Vieja kun je prachtige wandelingen naar verborgen watervallen, ontelbare borrelende zwavel- en warmwaterbronnen, 'Pailas' (kokendhete modderpoelen) en stoom spuitende geisers maken.

De 'Sendero Las Pailas' is een trail langs de vulkanische aktiviteiten van de Rincon-vulkaan. Allereerst passeer je een waterval die alleen in het regenseizoen wat voorstelt.Vervolgens loop je langs een geel-grijszwavelmeer en stomende kraters. Sommige kraters rommelen nog flink en produceren een donderend geluid. Tot slot passeer je de zgn 'Pailas', kokendhete modderpoelen.

Bestemming 5 : Arenal

De Arenal is een recentelijk weer actief geworden vulkaan in het noordwesten van Costa Rica, gelegen op 90 kilometer ten noordwesten van de hoofdstad San José.

Het park wordt veel bezocht door toeristen vanwege de voortdurende vulkanische activiteit van de Arenal. Vooral 's nachts zijn de uitbarstingen van de vulkaan zeer spectaculair om te bekijken.

Al 10.000 jaar voor Christus leefden er nomaden in het gebied rondom de Arenal. Rond 2000 jaar voor Christus werd een een permanente verblijfplaats gesticht op de oevers van het nabijgelegen Arenalmeer. Ze verbouwden graan en bonen, maar aten ook wilde planten. Het bleef echter bij een kleine nederzetting, waardoor een groots opgezette agricultuur niet noodzakelijk werd. Hierdoor konden de inwoners in geval van een eruptie van de Arenal tijdelijk enkele tientallen kilometers verhuizen zonder grote problemen te krijgen met de voedselvoorziening. De geringe grootte van de gemeenschap maakte het ook mogelijk om snel weg te trekken als er een eruptie op komst was. Na de actieve periode konden ze even makkelijk teruggaan naar de oude nederzetting. Het had een meer complexe samenleving zoals de Mayacultuur waarschijnlijk veel meer moeite gekost om zich staande te houden op dezelfde locatie. Uiteindelijk verdween de gemeenschap, waarschijnlijk door een epidemie ten tijde van de Spaanse conquistadores.

De kegelvormige Arenal is een stratovulkaan die voornamelijk uit andesiet bestaat. Het is de jongste en actiefste vulkaan van Costa Rica. In de omgeving van de Arenal worden verscheidene hete bronnen verwarmd door de vulkaan, inclusief Tabacón, tegenwoordig een populair toeristenoord.

De vroegst bekende erupties van de Arenal vonden ongeveer 7000 jaar geleden plaats. Heftige periodieke erupties (met intervallen van enkele honderden jaren) en perioden waarin grote hoeveelheden lava werden uitgebraakt kenmerken de 'groeiperiode' van deze vulkaan.

Men heeft altijd aangenomen dat de Arenal een dode vulkaan was, maar nadat de vulkaan ongeveer vier eeuwen had geslapen werd hij op 28 juli 1968 weer actief en verwoestte bij zijn uitbarsting de dorpjes Tabacón, Pueblo Nuevo en San Luís. Hierbij kwamen 87 mensen om het leven. De grote eruptie hield meerdere dagen aan en bedekte 15 km² met stenen, lava en as. In totaal werden over een oppervlakte van meer dan 232 km² vee, huizen, bos en landbouwgebieden beschadigd.

Sinds die tijd is de Arenal voortdurend actief gebleven. Vooral 's avonds is dat goed te zien, ook vanuit de nabij gelegen stad La Fortuna, wanneer gloeiende rotsblokken langs de helling naar beneden rollen. Uitbarstingen vinden frequent plaats maar zijn meestal niet erg heftig van aard. Geologen duiden dit patroon aan met de term strombolische erupties, naar de Italiaanse vulkaan Stromboli. Evacuatie van het omliggende gebied is zelden noodzakelijk. Vooral de top en het bovenste deel van de westelijke flank zijn actief. Dagelijks stoot de Arenal vulkanisch materiaal uit, vooral in de vorm van lavastromen die met tussenperioden van 2 tot 45 minuten voorkomen. Soms rolt een pyroclastische stroom van de helling af. De laatste grotere uitbarsting van de Arenal was op 23 augustus 2000.

Bestemming 6 : Quepos

Het voorheen kleine vissersdorp Quepos is tegenwoordig een levendige plaats met zo’n 11.000 inwoners. De vele souvenirshops, restaurants, cafés en de supermarkten maken dat veel toeristen in Quepos blijven hangen voordat ze naar Manuel Antonio gaan. Toch is een hotelletje aan het fraaie strand van Playa Espadilla volgens ons een betere keuze.
Van San José naar Quepos

De ruim drie uur durende rit van San José naar Puerto Quepos voert door met regenwoud begroeide bergen en langs oliepalmplantages. Oorspronkelijk werden op de plantages bananen geteeld, maar sinds de vernietigende Panamaziekte is zijn de bananenbomen vervangen door van origine Afrikaanse oliepalmen. Na Orotina zie je voor het eerst de zee. Dit is de golf van Nicoya.

Manuel Antonio

Langs de weg tussen Quepos en het nationale park liggen talloze hotels en restaurants. Deze reeks toeristische faciliteiten wordt meestal aangeduid als Manuel Antonio; een echt dorp is het dus niet. Aan het einde van de weg ligt een werkelijk schitterende baai met een fraai wit zandstrand, Playa Espadilla, omzoomd met vele tropische palmen. Dit strand strekt zich uit van de Noordelijke grens van het park tot Punta Catedral (Cathedral Point). Achter het strand ligt de entree tot het nationale park, het Parque Nacional Manuel Antonio.
Het nationale park Manuel Antonio

Het nationale park Manuel Antonio is doordat het zo goed bereikbaar is vanuit San José een van de drukst bezochte parken van Costa Rica. Ondanks de drukte is het park zeker een aanrader. Aan de rand van het magnifieke secundaire regenwoud grenzen witte en rode mangroven en prachtige witte zandstranden. In het relatief kleine nationale park Manuel Antonio kun je uren rondlopen, waarbij je kapucijnerapen, doodshoofdaapjes, leguanen, neusbeertjes, luiaarden en andere zoogdieren zoals de agouti (lijkt op een kruising tussen een cavia en een konijn) tegenkomt. Je kunt in het park ook makkelijk vogels observeren zoals de toekan, bruine pelikaan, valken, groene ijsvogels en de Jacana. Het park telt in totaal meer dan 350 soorten vogels. Manuel Antonio wordt bijna geheel door de zee omgeven en heeft een zeer grillige kustlijn. De Punta Catedral is een interessant geologisch fenomeen. De landpunt was vroeger een eiland, maar is inmiddels aan het vasteland vastgegroeid. De natuurlijke zandige landtong word tombolo genoemd. Bovenop de Punta Catedral liggen enkele panoramapunten met prachtig zicht op de eilandjes die voor de kust liggen, Playa Blanca (White Beach) en de prachtig blauw gekleurde oceaan.

De entree tot het nationale park Manuel Antonio is 6 dollar. In 2001 was men nog met de brug bezig tot wat toen de uitgang van het park was. Als je niet via de ingang weer naar buiten wilt moet je -klinkt logisch- de bordjes exit volgen. Die uitgang betekent dat je een rivier moet doorwaden of liever overzwemmen. 's Morgens staat het water ongeveer tot aan je enkels, 's avonds tot aan je nek. Voor 1 $ per persoon kun je je echter de rivier laten overzetten. De korte route vanaf de uitgang naar de ingang was in 2001 afgesloten, dus de parkbeheerders zullen wel een samenwerkingsverband hebben met de jongens die je overzetten.

Ga extra vroeg het park in als je veel dieren wilt zien en de horde voor wilt blijven. De gemiddelde bezoeker aan het nationale park Manuel Antonio gaat gelukkig pas rond een uur of tien het park in, en vanaf die tijd wordt het dan ook erg druk. Een halve dag is voldoende om alle trails af te lopen. Helaas -maar dat was te verwachten- zijn ook hier betonnen paden aangelegd. De rest van de dag kun je doorbrengen aan een van de vier fraaie stranden in het nationale park Manuel Antonio. Op het warme zand en in de bomen direct achter het strand rusten tientallen leguanen, en voor je scheren de pelikanen laag over de golven. Achter Playa Escondido, het mooiste en ook drukste strand zijn zoetwaterdouches aanwezig en een snackbar waar je drankjes en hapjes kunt krijgen.

Bestemming 7 : Dominical

Van Quepos naar Dominical

De veertig kilometer lange onverharde weg naar Dominical loopt parallel aan de kust. Door de slechte toestand van de weg doe je ruim 2 uur over deze rit. Hoewel de regering al jaren beloofd deze weg te verbeteren was daar tot grote ergernis van de toeristenbranche in Dominical in 2001 nog niets van terecht gekomen. De route is een aaneenschakeling van oliepalmplantages en kleine dorpjes van plantagewerkers. Voor surfers is de plaats een must, de branding is hier ideaal.

Bestemming 8 : Boquete

Boquete is een klein plaatsje met slechts 4000 inwoners en ligt op 1060 meter boven zeeniveau in een prachtige groene vallei. De sprankelende rivier Caldera loopt door Boquete en de vulkaan Barú rijst hoog boven de omgeven bergen uit. Door heel Panama staat Boquete bekend om haar heerlijke en frisse klimaat. Tijdens de vakanties brengen veel Panamezen een bezoek aan dit deel van hun land.

Door de erg vruchtbare vulkanische aarde groeien koffieplanten, bloemen en citrus vruchten hier in overvloed. Vooral koffieplantages vind je hier veel. De Guaymís vrouwen zie je hier in kleurrijke kleding rondlopen en de mensen zijn ook erg vriendelijk. Ze spreken amper Engels en daarom is Boquete de ideale plaats om Spaans te leren. De inwoners willen je er graag bij helpen.

Bestemming 9 : Bocas del Toro

Bocas del Toro is de naam van de provincie, de hoofdstad en de omliggende archipel. De plaats Bocas del Toro ligt op het eiland Isla Colón. Bocas heeft niet meer dan 2500 inwoners maar desondanks bevinden zich hier wel de meeste hotelletjes, restaurants en de taalschool waar we mee werken. Heel makkelijk kun je met een bootje hier vandaan de andere, al dan niet bewoonde eilanden, met verlaten stranden en palmbomen bezoeken. De duik- en snorkelparadijsjes bevinden zich bij het omliggende koraalrif. Zwemmen, duiken, snorkelen, mountainbiken of wandelen dwars door de jungle is hier heel bijzonder.

Gelukkig is Bocas nog geen echt drukke toeristische bestemming. Het heeft bijvoorbeeld geen disco's zoals wij die kennen maar, op het op twee minuten bootafstand gelegen eiland Caranero is de lokale calypso danstent de 'hotspot' in het weekend.

Bestemming 10 : Cahuita

Het creoolse kustdorpje Cahuita heeft een typisch caribische sfeer. Als je van reggaemuziek en rasta's houdt zit je hier goed. De atmosfeer in Cahuita is bijzonder 'laid back' dus het is een ideale plek om voor je rust naar toe te gaan. De bevolking van Cahuita bestaat grotendeels uit afstammelingen van Jamaicanen die aan het einde van de vorige eeuw naar Costa Rica kwamen om te helpen bij de aanleg van de spoorlijnen voor de bananenplantages. Cahuita telt verschillende eenvoudige hotels en restaurants, waardoor het vooral bij lowbudgetreizigers bijzonder geliefd is. Het is er echter nog niet zo druk als in het nabijgelegen Puerto Viejo de Talamanca, dat een half uur rijden verderop ligt. De topattractie van Cahuita is natuurlijk het Cahuita Nationaal Park.
Cahuita Nationaal Park

Het Cahuita Nationaal Park begint aan de rand van het dorp Cahuita en strekt zich een aantal kilometer naar het zuidoosten uit. Het ligt ingeklemd tussen het strand en de weg van Cahuita naar Puerto Viejo de Talamanca. Het Cahuita national park is absoluut de moeite waard, vooral doordat het er een stuk minder druk is als de meeste parken bij toeristische kustplaatsjes. Lopend over het pad dat grotendeels parallel loopt aan het strand zie je capucijneraapjes, prachtige vogels, ontelbare krabben en met wat geluk brulapen of luiaarden.
Langs het pad liggen een aantal rustige hagelwitte strandjes. De zee is hier kristalhelder en nodigt uit voor een duik, die echter door de hoge temperatuur van het water weinig verfrissend is.

Het koraalrif voor de kust van het nationale park Cahuita is door een aardbeving in 1991bijna drie meter omhoog geduwd en daardoor vrijwel geheel afgestorven. Hier en daar vind je nog stukken die bewaard gebleven zijn, onder andere in de baai waar de verroeste steigerpalen uit het water steken. Je kunt dit koraal vanaf het mooie strandje op de uiterste punt van de baai zwemmend bereiken, het ligt op slechts 100 meter vanaf het strand. Let gewoon op de bootjes met toeristen die er vaak boven aanmeren.

Bij de ingang van het Cahuita National Park bij het dorp Cahuita moet je entree betalen. Het bedrag dat je wilt geven wordt aan jezelf overgelaten. Als je helemaal door het park wandelt kom je uit aan de 'snelweg' Cahuita - Puerto Viejo. Hier ligt ook een ingang tot het nationale park, maar hier is de entreeprijs altijd 6 dollar.

Raften

Turrialba is het centrum van het wildwatervaren in Midden-Amerika. Op deze toplocatie komen de top kayakers van de wereld ieder jaar trainen. Het ‘white water raften’ over de Rio Pacuare (1 van de top 5 rafting rivieren ter wereld), een spectaculaire tocht in een rubberboot door de schitterende natuur, is een onvergetelijke ervaring. De stroomversnellingen op deze rivier, de belangrijkste en mooiste in het gebied,vallen in de categorie 3 en 4 (schaal 1-5). De mooiste stroomversnellingen zijn Huacas, Pinball, Dos Montañas en Balls against the Wall.